CARO Humana

CARO Humana

comesta ab amicis, ab inimicis. De Thracibus namque legimus, carissimos suos in propriis visceribus sepeliisse. Quod idem in India Occidentali faciunt populi quidam efferati, qui ipsi devorant suos mortuos, quos tamen plerumque trucidant, ne morte exspirantes naturali minus delicatas superstitibus epulas praebeant. Wendelin. Doctr. Polit. l. 2. c. 21. thes. 2. Contra Tydeum ἀνδροβρῶτα indigitans Sextus Pyrrhonius, Hypotypos. l. 3. c. 24. eum cerebrum hostis comedisse perhibet: Α῎λλα καὶ τῶ ἀνθρωπίνων γεύσαςθαι σαρκῶν, παῤ ἡμῖν μὲν ἄθεσμον, πἀρ ὅλοις δὲ βαρβάροις ἔθνεσιν ἀδιάφορόν ἐςτι. Καὶ τί δεῖ τοὺς βαρβάρουσ λέγειν, εἴπου καὶ ὁ Τυδεὺς τὸν ἐγκέφαλον τοῦ πολεμίου λέγεται φαγεῖν, Sed et humanas gustare carnes, apud nos quidem impium, apud totas vero gentes barbaras, indifferens est. Imo quid dico de Barbaris, cum et Tydeus hostis sui cerebrum depastus sit. Vide quoque Euripidem, et Dosiadem, Arâ secunda, cum Commentariis Salmas. Idem per detestandam calumniam Christianis olim impactum, uti legimus apud Minucium Felicem, et omnes fere veteres Ecclesiae Doctores, dicemusque infra ubi de Cena Domini, it. voce Infanticidium. Occasione ortâ a Cataphrygum, Pepuzianorum, Quintillianorum aliorumque haereticorum nefandis epulis, quibus defungebantur, cum sacerrimis suis sacris vacabant, ubi Geverh. Elmenhorst. Commentar. ad Minucium pluribus docet. At non rato fame eo adacti homines, alias a tanto facinore abhorrentes: ut ex Historia sacra, de obsidione Samariae et Iosepho, de obsidione Hierosolymae, novimus. Bellisarii tempore in Liguria tantam fuisse famen, ut multae matres proprios filios comederint, notatum est Guid. Fornerio, ad Cassiodor. l. 2. Ep. 27. Certe homines comedere, inter diras res et legibus vetitas, ponit Aetius Medicus, l. 2. c. 84. Atque ut foedum prodigium recenset Iul. Obsequens, c. 37. Quod portentum irâ Cereris obvenire dicebant, ut videre est in Oraculo antiquo, quod recenset Pausan. l. 8. cuius haec sententia:

Ipsa Ceres flavam segetem subtraxit, et ipsa

Fecundam invidit miseris pastoribus herbam;

Praemiaque eripiens et prisci commoda honoris,

Liba itidem donata Deis absumere adegit.

Coget ea et natos et mandere membra vicissim,

Ni festo populus placet libamine divam, etc.

Vide Caspar. Barthium, Adversar. Tom. 3. l. 136. c. 1. et Animadversion. ad Papinium Statium, Tom. 3. p. 941. ex antiquis vero Athenionem in Encomio Coquorum, apud Athenaeum l. 14. c. 13. Quibus adde Homer. Il. 10. ubi de Achille, Tacitum, Histor. l. 4. c. 42. ubi de Regulo, Guilielmum Brittonem, l. 7. v. 540. ubi de fetu recenti comesto, Procopium, Histor. Goth. l. 2. Iac. Ciglerum in Excidio Holmiae p. 107. Paul. Iovium, Elogiorum l. 3. Alios.